Mit o Syzyfie ksiazka Albert Camus (Analiza ksiazki): Pelna analiza i szczególowe podsumowanie pracy 29 by Alexandre Randal , Kâmil Kowalski (Translator) Alexandre Randal Mit O Syzyfie Streszczenie W 5 Zdaniach. Streszczenie w 10 zdaniach syzyf jako ulubieniec bogów jest często zapraszany na uczty, gdzie spożywa nektar i ambrozję oraz plotkuje. Wyniki wyszukiwania frazy: mit o syzyfie. Strona 12 z 666. Wyniki wyszukiwania frazy: mit o syzyfie. Strona 12 z 666. iG. Myśl 25 maja 2014 roku, godz. 00:14 MIT O SYZYFIE, czyli zbytnia pewność siebie SYZYF Syzyf błąkał się na brzegiem Styksu i z głośnym płaczem opowiadał, że ma niegodziwą żonę, która jego trupa wyrzuciła na śmietnik i nie chce mu sprawić pogrzebu. SYZYF Snadź chytry królik spodziewał się tego, bo urządził zasadzkę. Mit o Syzyfie. Król Syzyf panował w Koryncie. U szczytu skalistej góry, zwanej Akrokoryntem, stał jego pałac, otoczony czarnym i zielonym kręgiem starodrzewu. Z rana, po kąpieli, wychodził król na terasę zamkową i rozglądał się po swoim państwie. Słońce wilgotne i czyste przydawało słodyczy fali pagórków biegnących nad Wyniki wyszukiwania frazy: mit o syzyfie - myśli. Strona 34 z 666. The Sweat Dream Myśl 14 października 2010 roku, godz. 8:48 23,9°C Nie myśl o mnie. 2qrF. 1) Syzyf był władcą: a) Grecji b) Koryntu c) Rzymu d) Egiptu 2) Gdzie Bogowie zapraszali Syzyfa? a) do ogrodu b) nad morze c) na Olimp d) w góry 3) Co dodawało sił Syzyfowi i chroniło od starości? a) ambrozja i nektar b) ambrozja i owoce granatu c) miód i mleko d) mleko i nektar 4) Czym Syzyf podpadł Bogom? a) plotkowaniem na ich temat b) był od nich silniejszy c) był od nich piękniejszy d) Bogowie od początku go nie lubili 5) Jaką karę miał ponieść Syzyf za plotkowanie na temat Bogów? a) modlitwa b) śmierć c) nie miał kary d) przestał być królem Koryntu 6) Co zrobił Syzyf by unikną kary? a) wyjechał z miasta b) zamienił się w skałę c) nakazał małżonce, by nie wyprawiała mu pogrzebu d) małżonka wpadła na pomysł, by nie wyprawiać Syzyfowi pogrzebu 7) Hades i Persefona współczując Syzyfowi zdecydowali że: a) Syzyf wróci na Olimp b) przeproszą Syzyfa c) Syzyf będzie mógł żyć dalej d) pozwolą mu wrócić na ziemię pod opieką Tanatosa 8) Gdy Syzyf wrócił na ziemię: a) podziękował Tanatosowi za pomoc b) uwięził Tanatosa w lochu c) zaczął szukać swojej małżonki d) złożył ofiarę bogom 9) Kogo posłał Hades, by odnalazł Syzyfa i Tanatosa? a) Presefonę b) Herkulesa c) Hermesa d) Hefajstosa 10) Jaką karę ostatecznie poniósł Syzyf? a) miał wysprzątać stajnię Augiasza b) został wiecznie potępiony c) został przykuty do skał Kaukazu d) W podziemiach Hadesu toczy głaz na szczyt góry. Ranking Ta tablica wyników jest obecnie prywatna. Kliknij przycisk Udostępnij, aby ją upublicznić. Ta tablica wyników została wyłączona przez właściciela zasobu. Ta tablica wyników została wyłączona, ponieważ Twoje opcje różnią się od opcji właściciela zasobu. Wymagane logowanie Opcje Zmień szablon Materiały interaktywne Więcej formatów pojawi się w czasie gry w ćwiczenie. Lajos, syn Labdakosa, poślubił Jokastę i panował w Tebach. Zasmucony długotrwałą bezdzietnością, w tajemnicy zasięgnął rady wyroczni delfickiej i się dowiedział, że to pozorne nieszczęście jest w rzeczywistości błogosławieństwem, ponieważ dziecko zrodzone z Jokasty będzie jego zabójcą. Odtrącił więc Jokastę, nie podając żadnego powodu. A wtedy ta, rozzłoszczona, upiła go, po czym, gdy tylko noc zapadła, podstępem zwabiła w swoje ramiona. Kiedy w dziewięć miesięcy później Jokasta urodziła syna, Lajos wyrwał go z rąk piastunki, przebił niemowlęciu nogi gwoździem, związał je i porzucił syna na górze Kitajron. Mojry jednak postanowiły, że chłopak doczeka krzepkiej starości. Znalazł go pasterz koryncki, nadał imię Edyp, ponieważ stopy miał zniekształcone od ran, i sprowadził do Koryntu, gdzie w tym czasie panował król Polibos. Pewnego dnia, kiedy jakiś koryncki młodzieniec dokuczał mu, mówiąc, że nie jest podobny do swoich rodziców, Edyp udał się do wyroczni delfickiej, by się dowiedzieć, co życie ma dla niego w zanadrzu. - Precz ze świątyni, nieszczęsny! - zawołała Pytia z Zabijesz swego ojca i poślubisz matkę! Edyp, który kochał Polibosa i Periboję, nie chcąc ściągnąć na nich nieszczęścia, postanowił natychmiast, że już nigdy nie wróci do Koryntu, ale na wąskiej ścieżce w wąwozie między Delfami i Daulis spotkał przypadkowo Lajosa, który bezceremonialnie kazał mu zejść z drogi i ustąpić miejsca ludziom lepszego stanu. Warto zaznaczyć, że Lajos powoził rydwanem, Edyp zaś szedł pieszo. Edyp odpowiedział, że nie uznaje nikogo za lepszego od siebie poza bogami i rodzicami. - Tym gorzej dla ciebie ! - krzyknął Lajos i kazał swemu woźnicy Polifontesowi, by jechał naprzód. Jedno z kół zraniło stopę Edypa. Uniósłszy się gniewem, przebił oszczepem Polifontesa, a następnie zrzucił z rydwanu Lajosa, który zaplątał się w lejce. Edyp pognał konie, które tak długo wlokły Lajosa po drodze, aż zginął. Zwłoki Polifontesa i Lajosa pochował król Platejów. Lajos wybierał się właśnie do wyroczni delfickiej, by się dowiedzieć, jak uwolnić Teby od Sfinksa. Potwór ten był córką Tyfona i Echidne, czy też, jak twierdzą inni, psa Ortrosa i Chimajry, i, przyleciał do Teb z najdalszych krańców Etiopii. Łatwo go można było rozpoznać, bo miał głowę kobiety, ciało lwa, ogon węża i skrzydła orła. Hera zesłała Sfinksa na Teby, karząc miasto za to, że Lajos uprowadził z Pizy chłopca Chryzipposa. Sfinks zamieszkał na górze Fikion w pobliżu miasta i każdemu przechodniowi kazał rozwiązywać zagadkę, której nauczyły go muzy: „Jaka to istota: posiada tylko jeden głos, ma czasami dwie nogi, czasami trzy, czasami cztery, najsłabsza zaś jest wtedy, gdy ma najwięcej nóg?” Tych, którzy nie potrafili zagadki rozwiązać, dusił Sfinks na miejscu i pożerał, a do nieszczęśników należał również siostrzeniec Jokasty, Hajmon, który w szponach Sfinksa zaiste stał się haimon („krwawy”). Edyp nadciągający do Teb bezpośrednio po zabójstwie Lajosa odgadł odpowiedź. „Jest to człowiek - odpowiedział - ponieważ łazi na czworakach, gdy jest niemowlęciem, stoi prosto na dwóch nogach w młodości i podpiera się laską na starość”. Upokorzony Sfinks skoczył z góry Fikion i roztrzaskał się w dolinie. Wdzięczni Tebańczycy proklamowali Edypa królem, on zaś poślubił Jokastę, nie wiedząc, że jest jego matką. Teby nawiedziła zaraza, a wyrocznia delficka raz jeszcze zapytana o radę, odpowiedziała: „Wypędźcie zabójcę Lajosa”. Edyp nie wiedząc, kim był człowiek, którego spotkał na ścieżce, obłożył klątwą mordercę Lajosa i skazał go na wygnanie. Wtedy to ślepy Tejrezjasz, najsłynniejszy podówczas wieszczek w Grecji, zażądał posłuchania u Edypa. Niektórzy twierdzą, że to Atena, która odebrała Tejrezjaszowi wzrok, ponieważ przypadkiem oglądał ją nagą w kąpieli, uległa błaganiom jego matki i wyjąwszy węża Erichtoniosa ze swej egidy, dała mu następujący rozkaz: „Oczyść swym językiem uszy Tejrezjasza, by rozumiał język wieszczych ptaków”. Inni natomiast opowiadają, że pewnego razu na górze Kyllene zobaczył Tejrezjasz dwa spółkujące węże. Kiedy oba rzuciły się na niego, uderzył je swą laską i zabił samicę. Z miejsca przemieniony w kobietę, został słynną nierządnicą. W siedem lat później w tym samym miejscu zobaczył znowu taki sam widok. Tym razem zabijając samca, odzyskał męskość. Inni jeszcze twierdzą, że kiedy Afrodyta i trzy Charyty, Pazitea, Kale i Eufrozyna, toczyły między sobą spór, która z nich jest najpiękniejsza, Tejrezjasz przyznał nagrodę Kale. Afrodyta przemieniła go wówczas w starą kobietę. Kale jednak zabrała go ze sobą na Kretę i obdarowała pięknymi włosami. Kilka dni później Hera zaczęła wyrzucać Zeusowi jego liczne miłostki. Bronił się Zeus, tłumacząc, że gdy dzieli z nią łoże, ona ma znacznie większą przyjemność. - Kobietom oczywiście akt miłosny sprawia więcej przyjemności niż mężczyznom! - wrzeszczał. - Cóż za bzdura ! - zawołała Hera. - Wiesz dobrze, że jest wręcz przeciwnie. Tejrezjasz, wezwany do rozstrzygnięcia sporu na podstawie własnego doświadczenia, odpowiedział: - Gdyby rozkosz miłości podzielić na dziesięć, dziewięć weźmie kobieta, a jedną mężczyzna. Herę tak dalece rozzłościł triumfujący uśmiech Zeusa, że oślepiła Tejrezjasza, ale Zeus wynagrodził go wzrokiem wewnętrznym i pozwolił mu przeżyć siedem pokoleń. Zjawił się więc Tejrezjasz na dworze Edypa, wsparty na lasce dereniowej podarowanej mu przez Atenę, i odsłonił przed Edypem wolę bogów. Zaraza ustanie, jeśli jeden z Zasianych Ludzi odda życie za miasto. Menojkeus, ojciec Jokasty, jeden z tych, którzy wyłonili się z ziemi, gdy Kadmos posiał zęby wężowe, skoczył natychmiast z muru i całe Teby chwaliły jego obywatelskie poświęcenie. Tejrezjasz jednak ciągnął dalej: - Menojkeus dobrze postąpił i zaraza ustanie, ale bogowie mieli na myśli innego z Zasianych Ludzi, potomka ich w trzecim, pokoleniu, który zabił swego ojca i poślubił matkę. Wiedz, królowo, jest nim twój małżonek Edyp! Początkowo nikt nie wierzył Tejrezjaszowi, ale wkrótce słowa jego potwierdził list z Koryntu od Periboi. Pisała, że nagła śmierć króla Polibosa pozwala jej teraz ujawnić okoliczności, w których Edyp został adaptowany, po czym przytaczała obciążające szczegóły. Okryta wstydem i zrozpaczona Jokasta powiesiła się, Edyp zaś sam pozbawił się wzroku szpilką wyjętą z szaty. Niektórzy opowiadają, że Edyp dręczony przez Erynie oskarżające go o spowodowanie śmierci matki panował jednak jeszcze lat kilka w Tebach, po czym padł w bitwie okryty chwałą. Inni znowu utrzymują, że wygnał go z miasta Kreon, brat Jokasty, przedtem jednak Edyp zdążył rzucić klątwę na Eteoklesa i Polinejkesa - którzy byli jego synami i braćmi równocześnie, kiedy bezczelnie posłali mu gorszą część ofiarnego zwierzęcia, a mianowicie udziec zamiast królewskiego barku. Żegnano go więc bez żalu, kiedy opuszczał miasto, które wybawił od Sfinksa. Przez wiele lat wędrował Edyp z jednego kraju do drugiego, prowadzony przez swą wierną córkę Antygonę, aż wreszcie dotarł do Kolonos w Attyce, tam zaś Erynie mieszkające w swym gaju zaszczuły go na śmierć. Tezeusz pochował jego szczątki w Atenach, w miejscu przeznaczonym dla dostojnych Eumenid, opłakując Edypa u boku Antygony. Źródło: • Robert Graves - Mity Greckie Komentarze: {Komentarze zostaną dodane wkrótce} Jeśli masz trochę czasu i chciałbyś wesprzeć mnie w utrzymaniu strony zapraszam do zrzutki: Atlasa trzymającego na swych barkach ziemię, aby zerwał dla niego złote owoce. Ten chętnie to zrobił, ale nie chciał wrócić do swojego zadania, z którego chwilowo wyręczał go Herakles. Heros jednak zdołał poprosić go, aby na chwilę potrzymał niebo, by ten mógł poprawić jego ułożenie. Herakles jednak zabrał jabłka i odszedł. Ostatnią pracą zleconą Heraklesowi przez Eurysteusa było sprowadzenie Cerbera z Tartaru. Po sprzeczce z bogiem Plutonem udało mu się ostatnią pracę wykonać. Zaprowadzony do Erysteusa strażnik Hadesu, został jednak puszczony wolno i szybko wrócił do Plutona. Po odbyciu swojej pokuty i wykonaniu dwunastu prac Herakles postanowił powtórnie się ożenić. Stanął więc do konkursu o rękę córki króla. Przelał przy tym niewinną krew, za co został przez bogów ukarany niemocą. Po kolejnych atakach szaleństwa i splądrowaniu świątyni został ukarany zesłaniem na trzyletnią służbę do królowej Omfali. Tam musiał nosić kobiece szaty i porzucić strzelanie z łuku. Po tym karkołomnym zadaniu powrócił do swoich zajęć, zdołał również na nowo zdobyć sympatię bogów. Zakochał się Herakles w pięknej królewnie Dejanirze. Była ona jednak zazdrosna o przystojnego, odważnego i silnego męża. Miała wrażenie, że każda kobieta jest jej potencjalną rywalką. Od umierającego centaura Nassosa (który wcześniej porwał Dejanirę) otrzymała fiolkę z krwią, która miała zachować dla niej miłość męża. Dejanira wyprała w niej koszulę bohatera, która przez to nabrała pięknego szkarłatnego koloru. Krew centaura okazała się jednak straszliwą trucizną, która trawiła ciało Heraklesa. Heros cierpiał katusze, jad wyżerał jego ciało, a on wył z bólu. Dejanira powiesiła się z żałości, a on sam przygotował sobie stos pogrzebowy. Zanim jednak ogień zdołał objąć jego ciało bogowie zabrali go Niobe, siostra Pelopsa, poślubiła króla tebańskiego Amfiona i urodziła mu siedmiu synów i siedem córek. Tak nieumiarkowanie pyszniła się swym licznym potomstwem, że pewnego dnia samą Leto zlekceważyła za to, że ma jedynie dwoje dzieci, Apollina i Artemidę. Mante, córka Tejrezjasza, obdarzona darem wieszczenia, słysząc pochopnie wypowiedziane słowa, poradziła Tebankom, by natychmiast przebłagały Leto i jej dzieci, paląc kadzidło i wieńcząc włosy gałązkami lauru. Dym kadzidła unosił się już w powietrzu, kiedy pojawiła się Niobe ze swym orszakiem, wystrojona we wspaniałą szatę frygijską, z rozpuszczonymi włosami. Przerwała ofiary i z wściekłością zapytała, dlaczego Leto, kobieta niewiadomego pochodzenia, matka pozbawionej kobiecości córki i zniewieściałego syna, ma być stawiana wyżej od niej, wnuczki Zeusa i Atlasa, postrachu Frygijczyków, władczyni z królewskiego domu Kadmosa. Los lub nieszczęście mogą porwać dwoje, lub troje spośród jej dzieci, czyż mimo to nie pozostanie jednak matką liczniejszej gromadki dzieci? Przerażone Tebanki zaniechały ofiary, usiłując przebłagać Leto modlitwami odmawianymi szeptem, lecz było już za późno. Leto wysłała Apollina i Artemidę uzbrojonych w łuki i strzały, by ukarali pychę Niobe. Apollo odnalazł chłopców, gdy polowali na górze Kitajron. Jednego po drugim zabił ze swego łuku, oszczędzając jedynie Amyklasa, który roztropnie odmówił modlitwę błagalną do Leto. Artemida zastała dziewczęta przy kołowrotku i pękiem strzał zgładziła je wszystkie z wyjątkiem Meliboi, która, postąpiła podobnie jak Amyklas. Dwoje ocalonych pośpiesznie wybudowało świątynię dla Leto, niemniej jednak twarz Meliboi zbielała od strachu, i gdy w kilka lat później wychodziła za mąż za Neleusa, wciąż jeszcze nazywano ją Chloris. Niektórzy natomiast utrzymują, że ani jedno dziecko Niobe nie uratowało się i że później Apollo zabił również jej męża, Amfiona. Przez dziewięć dni i dziewięć nocy opłakiwała Niobe swoich zmarłych i nie było nikogo, kto by ich pochował, ponieważ Zeus stanął po stronie Leto i wszystkich Tebańczyków zamienił w kamienie. Dziesiątego dnia sami Olimpijczycy zgodzili się łaskawie urządzić pogrzeb. Niobe uciekła za morze, na górę Sipylos, gdzie mieszkał jej ojciec Tantal, Zeus zaś zlitował się i zamienił ją w posąg, który nadal jeszcze wczesnym latem płacze rzęsistymi łzami. Wszyscy mężczyźni nosili żałobę po Amfionie, opłakując wygaśnięcie jego rodu, ale nikt poza jej bratem Pelopsem nie żałował Niobe. Źródło: • Robert Graves - Mity Greckie Komentarze: {Komentarze zostaną dodane wkrótce} Jeśli masz trochę czasu i chciałbyś wesprzeć mnie w utrzymaniu strony zapraszam do zrzutki: Do kręgu legend korynckich należy mit o Syzyfie. Był on założycielem i królem miasta Korynt. Jako że bogowie go lubili, Zeus zapraszał go na uczty na Olimpie. Wadą Syzyfa było to, że lubił plotkować. Zawsze opowiadał ludziom różne nowinki, dotyczące siedziby bogów. Mieszkańcy Olimpu nie zwracali na to uwagi, aż do czasu, kiedy król Koryntu zdradził ważny dla Zeusa sekret. Rozgniewany król bogów wysłał po Syzyfa bożka śmierci, Tanatosa. Sprytny władca Koryntu jednak zdał sobie sprawę z konsekwencji zdradzenia sekretu Zeusa i przygotował się na przybycie jego posłańca. Uwięził Tanatosa, w wyniku czego ludzie przestali umierać. Bogowie uwolnili jednak bożka śmierci i Syzyf zmarł. Jednak zanim to się stało, nakazał swojej żonie nie chować zwłok. Jego dusza nie mogła wstąpić do krainy umarłych. Syzyf żalił się Plutonowi, że nie może udać się do krainy umarłych, ponieważ nie został pochowany. Pluton pozwolił mu wrócić do świata żywych, zemścić się na żonie i dopilnować swojego pogrzebu. Syzyf pojawił się na Ziemi. Nie miał jednak zamiaru wracać do krainy umarłych. Ukrył się i żył bardzo długo. Bogowie jednak przypomnieli sobie w końcu o nim i ponownie wysłali Tanatosa. Syzyfowi za oszustwo i ucieczkę z krainy umarłych wymierzono straszliwą karę. Miał on przez wieczność wtaczać na bardzo wysoką i stromą górę ciężki głaz. W momencie, kiedy prawie dochodził do szczytu, głaz wyślizgiwał się z rąk i spadał na dół. Mit o Syzyfie przedstawia dwa archetypy. Król Koryntu za życia to uosobienie przebiegłości i sprytu, ale również chciwości. Heros po śmierci stanowi symbol daremnego trudu, ciągłej, bezcelowej i ciężkiej pracy. Z opowieści o królu Koryntu czerpiemy też naukę moralną. Nie warto oszukiwać i być chciwym. Nawet jeśli przez długi czas będziemy z tego powodu czerpać zyski, w końcu spotka nas za to kara.

mit o syzyfie cały tekst